I m’è impurtant, che cretta fa senn. I sto far ina differenza, sche jau crai insatge. Sche quai n’ha naginas consequenzas, ina tala cretta, lura al laschass jau er simplamain davent. E far ina differenza vul dir per mai per exempel ch’el na concerna betg be simplamain mes pensaments. I n’è betg be ina chaussa spiramain intellectuala. I n’è betg be cognitiv. I pertutga bunamain corp, spiert ed anim, tge ch’ins enclegia mai da quai. I duai avair effects sin mes corp ed insanua tranteren , tranter chau e corp. Quai tut duai esser part da la cretta ed apunta betg be simplamain insatge spiertal, ed irrealistic.
I dat bain il pled : « Ama tes proxim sco tatez.” Quai è ina sort indicatur per cristian. E là, da nua che jau vegn, nua che jau sun vegnida socialisada, là è l’emprima part da questa frasa stada impurtanta. La segunda part da la frasa “sco tatez” n’è betg vegni observà medemamain. Plitost en il senn ch’ins na stuess betg metter sasez memia ferm en il center. U schizunt formulà exageradamain : Metter sasez en il center fiss bunamain ina cuntradicziun al cumandament da l’amur per il proxim dal cristianissem.
Jau hai emprais da sentir mamezza. E jau hai realisà che quai fa extrem bain. E senza avair tschertgà là Dieu, hai jau remartgà che en mai, en mes intern datti insanua in lieu, nua che quai è insanua bun. Là hai jau ina clerezza. Là è fiduzia. E quai è in pauet tut quai che jau m’imaginesch sut il divin. Jau n’avess mai ristgà da numnar quai cristian. Jau hai pensà, gea, quai ha insaco er ina dimensiun spirituala, d’esser francada uschia en sasezza. Ed in bel di sun jau stgarpitschada sur il pled biblic che nus umans u noss corp sajan il tempel dal spiert da Dieu. E quai ha fatg senn cun il sentiment u la scuverta da quel insatge en mai. E perquai ha jau stuì dir, gea, pertge betg tuttina cristian? Damai, forsa èsi quai bain. I n’è betg declerabel. Ma jau na vi er betg ch’i vegnia pli concret. Uschiglio fiss quai insaco in pitschen Dieu. Jau ma giavisch vairamain insatge grond che jau na poss betg chapir cumplettamain.
La fede rappresenta un faro di speranza e un fondamento etico per l'essere umano del ventunesimo secolo, un periodo caratterizzato da profondi cambiamenti sociali, politici e tecnologici. In un mondo spesso segnato da conflitti, crisi e incertezze, la fede puó rassicurare offrendo un senso di appartenenza, di significato e di direzione.
Nel contesto moderno, la fede dovrebbe incoraggiare la tolleranza, il dialogo interreligioso e una maggiore comprensione tra le diverse culture. Dovrebbe invitare a riflettere su valori universali come l'amore, la giustizia e la compassione. In un'epoca in cui l'individualismo può prevalere, la comunità cristiana rappresenta un'opportunità per costruire legami significativi e per affrontare insieme le sfide del giorno d'oggi.